Een put, dat klinkt negatief. Maar diezelfde put bleek een luwte zijn om een storm over mij uit te laten razen. Die storm bereikte mij niet, het had geen vat op mij.
Die storm vond plaats op mijn werk, in mijn kerk en daarmee ook tussen mijn oren … ik maakte mij druk om diverse dingen. En daar ging ik, ik hoefde mij niet meer druk te maken.
Elia had ook een burnout, lees 1 Koningen 19:4-10 maar eens. Met grote ijver werken zegt helemaal niets over het werken voor de Heer (en kerk), en al helemaal niets voor je aardse werkgever die alleen moet zorgen dat de schoorsteen blijft roken.
Als een soort Eliah had ik zo mijn gesprekken met God. Soms bleef het stil, en heel soms hoorde ik iets als: je hebt de goede strijd gestreden, nu mag je uitrusten.
En zo ben ik de donkere periode waar ik in zat gaan ervaren. Ik begon langzaam te genieten van niks doen, een lege agenda en alleen maar lekker met mijzelf bezig te zijn. Genieten van de kleinkinderen en af en toe uitwaaien op Texel, mijn favoriete stukje natuur van dat drukke landje achter de dijken met al die lantaarnpalen.
Het is echt waar: doordat de storm van mij werd weggehouden kon ik tot rust komen. Mijn ziel en lichaam konden op krachten komen terwijl Zijn geest vernieuwing bracht. Een vernieuwing zoals alleen Hij alles nieuw kan maken. Gewoon een grote renovatie.
Ik moest gebroken worden om sterker te worden gemaakt. Ik moest keuzes maken, wel of niet door die open deuren stappen. Door het te doen kreeg ik een nieuwe baan, zelfde soort werk maar ander domein.
Door mijn kerk te verlaten raakte ik niet mijn vreugde en liefde voor Hem kwijt. Nee, door het wegvallen van negatieve prikkels ontdekte ik nieuwe mogelijkheden om Hem ook te kunnen dienen.
Mijn passie (pastoraat) is niet gebonden aan een plek binnen kerkmuren. Pastoraat staat voor Heiliging, het repareren van de band tussen God en de beschadigde ziel. Als pastoraal werker moet ik de soorten beschadigingen wel herkennen en begrijpen. Mede hierom begrijp ik nu mijn moment onder die bramenstruik beter … was echt een klotemoment.
Het taboe rond overspannenheid en burnout onder voorgangers en oudsten is mij nu wel bekend. Daar wordt gek genoeg zelden over gesproken of geschreven. Het wordt zelfs weggedrukt alsof het niet mag of kan bestaan. Sterker: alle problemen zijn ontstaan door anderen (het bekende appel effect uit Genesis). In een komende post zal ik daar meer over schrijven.
Nu even terug naar die put: een put of dal is zo gek nog niet, in de stilte ervan kon ik de scherven verzamelen die naar beneden waren gevallen. Scherven die zicht gaven op mijn nieuw te maken puzzel. Een hele mooie!
Hij maakt alles nieuw, ik kan dat inmiddels oprecht luidkeels verkondigen. Ik houd het bij schrijven, dan kan iedereen het nog eens nalezen … ook een skill die te lang op de plank heeft gelegen.
Bear Hug.
0 comments:
Een reactie posten