Lieve Heer

Ik trok het niet meer, mijn oude leven trok als een film aan mij voorbij,

U riep: kom maar bij mij.

Ik gaf mij over na een lange reis,

ik trok het niet meer en kende de prijs.

Een onvoorwaardelijke overgave met open hart,

een open hart klaar voor een nieuwe start.

Uw adem vulde toen opnieuw mijn longen,

zonder dwang, ongedwongen.

Niet ik maar U,

niet wat toen gebeurde telt maar het moment van nu.

Het bleek een machtige ervaring,

het vooruitzicht op die eeuwige rust en bewaring.

Het oude moest ik loslaten omdat het was vergeven,

loslaten was ook de enige weg om te genieten van mijn nieuwe leven.

Uw oog was al op mij gevallen voordat ik was geboren,

het bleek voor mij uiteindelijk een kwestie van horen.

Uw naam was mij wel bekend als een historische figuur,

niet wetende dat U ook nu nog regeert, … elke dag en elk uur.

Uw naam aanroepen bleek genoeg, u reageerde meteen,

Uw wegen met mij waren echter wel onbekend, geen idee waarheen.

Ik was weer een klein kind en stond voor een nieuw begin,

een geestelijke baby die brabbelend groeide naar die eerste zin:

“Lieve Heer vader in de hemel, …”