Vergeven en loslaten

Op de Intensive Care mocht ik bidden voor mijn moeder, kort na dat gebed liet zij het leven los. Ik realiseerde mij hoe tijdelijk het aardse leven is.

Nadat ik mijn vader in zijn badkamer vond en hem kon helpen in al zijn losgelaten ellende zag ik hoe de ooit sterkste mens in mijn leven hulp nodig had en zijn aardse trots moest loslaten. Enkele dagen later, in het ziekenhuis, was de laatste fase van zijn leven bereikt. Hangend aan de rand van zijn ziekenhuisbed besefte ik dat ik moest vergeven.

Ik moest vergeven, ik moest datgene losmaken dat ons verbond, irritatie, frustratie .... de oorlog op Texel ... wraak ... achterdocht. Ik kon loslaten, mijn vader vergeven voor de dingen die hij niet besefte en daarom dus niet aan mij kon doorgeven.

Thuis, in mijn bed voor het slapen gaan, bad ik tot mijn Vader in de hemel om mijn aardse vader te ontvangen en een goed huis te geven. Aan het einde van mijn gebed belde het ziekenhuis: vader was overleden.

Bear Hug.